|
|
[
خانه
] [لوگو ]
*آرشیو روزانه *
[دوستان]
|
●
نقد سلام دوستان . احسان پرسا هستم نويسنده قاصدك سوخته رضاي عزيز لطف كردن و اجازه دادن وبلاگ ارزشمندشونو اين دفعه من به روز كنم . در جريان برگزاري دومين دوره مسابقه طرح بالي براي پرواز به عنوان كسي كه طرح يكي از دغدغه هاي اصليش را تشكيل مي دهد با حساسيت بيشتري كارهاي دوستان رو زير ذره بين قرار داده بودم . كارهاي زيبا و آثار قابل تحسين و ضربه هاي تكان دهنده و كاريكلماتورهاي حتي قوي تر از طرح همه و همه بين آثار ديده مي شد اما چيز جديدي براي من نداشتند . همه و همه طرح بودند و طبيعتا معجزه اي نكرده بودند. در اين ميان تنها يكي از آثار رضا سيرجاني از آغاز مسابقه بدجوري ذهن منو به خودش مشغول داشته بود اما وقتي ديدم داوران هم با من هم عقيده اند و اثر رضا به عنوان برنده سوم مسابقه انتخاب شد كنجكاوي من بيشتر شد تا به دقت در فهم اون تعمق كنم . نقد زير حاصل تعمق مختصري بود كه در كار رضا سيرجاني داشتم . از ميهمان نوازي رضاي مهربان كمال تشكر را دارم اميد كه نقد غير كارشناسانه و ناشيانه بنده بر اين اثر ارزشمند بتواند در سطح خوانندگان فرهيخته رقص موج غزل باشه . نقدي بر طرح رضا سيرجاني ( برنده مقام سوم بالي براي پرواز ) «مي رسي » اگر بخواهيم درباره اين واژه بحث كنيم شايد بيش از « فعل حال استمراري » نتوانيم چيز ديگري بنويسم و شايد در يكي دو خط نوشته تجزيه و تركيب آنرا به شيوه معمول دستور زبان دانان آنرا بشكافيم . اما وقتي زير چنين واژه اي نام رضا سيرجاني شاعر « رقص موج غزل » را مي بينيم طبيعتا حساسيت ما در فهم راز اين كلمه بر انگيخته مي شود . رضا سيرجاني را شاعران نسل جوان به عنوان يك غزل پرداز موفق با قدرت القاي تحسين برانگيز در خوانش غزل و بلاگران علاوه بر آن به عنوان يك رباعي سراي طنز پرداز مي شناسند . اما در دومين دوره مسابقه طرح فارسي تحت عنوان بالي براي پرواز رضا سيرجاني تواناييهاي خود را در عرصه طرح به منصه ظهور رساند . در ميان هفت اثر ارسالي رضا سيرجاني ــ كه هم كيفيت و هم كميت آنها نشان از آشنايي رضا سيرجاني با مقوله طرح بود ــ يك طرح استثنايي و جنجال بر انگيز به چشم مي خورد . می................ ِ....... رِ.......... ................... سی در نگاه اول اين نوشته كه تحت عنوان طرح و بدون عنوان براي مسابقه ارسال شده بود فقط مي تواند تداعي كننده يك كار لوس و كم ارزش باشد اما كمي ـ تاكيد مي كنم كمي ـ تعمق در اين كار مي تواند ما را به ارزش اين طرح رهنمون شده و اعجاب و شگفتي ما را برانگيزد . اين طرح پيش از هر چيز حامل يك انديشه شاعرانه است كه بسيار ساده بيان شده است: عاشقي پس انتظار معشوق در بيان لحظه رسيدنش چنان مدهوش شده كه به يك فعل در بيان رسيدنش اكتفا مي كند : مي رسي . تا اينجاي كار هيچ معجزه اي روي نداده و حتي واژه بيان شده كه در قالب طرح ارسال شده به هيچ وجه ارزش شعري ندارد . اما وقتي به طرز نگارش واژه مي نگريم مي بينيم شاعر بخشهاي مختلف واژه را از هم جدا كرده و در ميان نقطه هايي محصور كرده به صورت پلكاني در آورده است . حالا ديگر نمي توانيم به اين راحتي از كنار اين واژه بگذريم نكته مهم در تقسيم اين واژه به چند بخش پلكاني اين است كه شاعر حروف را از هم جدا نكرده بلكه بخشهاي خاصي را از هم جدا كرده است كه اولين چيزي كه براي خواننده تداعي مي كند نتهاي موسيقي است . حال كه دانستيم هدف اصلي شاعر از شكل دادن به واژه خود ايجاد ايهام در شعر خود به موسيقي ست بد نيست جنبه هاي موسيقايي كار را بررسي كنيم . تقريبا همه ما با صداهاي نتهاي مختلف آشنايي داريم بنابراين مي توانيم تصور كنيم خواندن مي ر سي ( سه نت پي در پي ) چه صدايي ايجاد مي كند : تقريبا متوسط ، بم و سپس بسيار زير . اگر پاي قرائتهاي غلوش قاري قرآن مصري نشسته باشيد مي دانيد كه معمولا غلوش تشويق كنندگان خود را ديوانه مي كند و با نغمه هاي اعجاب انگيز خود الله الله گويان و تشويق كنندگانش را به شدت به تشويق وامي دارد . اگر به نغمه هايي كه بيشتر تشويق الله الله گويان را بر مي انگيزد توجه كنيم مي بينيم كه ساختاري شبيه مي ر سي . دارند . يعني نخست با پرده اي بالاتر از پرده هاي اوليه قرائت شروع مي كند و پس از فرودي ناگهاني نغمه آخرين خود را با صعودي كشدار به پايان مي برد . حالا بياييد نگاهي به داستانهاي عاشقانه و روند آنها داشته باشيم نخست دلدادگي سپس فراق و آخر سر وصال . اگر اين روند را با ريتم موسيقايي بخواهيد به تصوير بكشيد دقيقا چيزي شبيه به مي ر سي خواهد بود يعني عشقي كه به صورت طبيعي در روند احساسي بالاتر از معمولي آغاز مي شود سپس با فراق به افول مي گرايد و نغمه اي حزين را سبب مي شود و سپس با وصال به اوج خود مي رسد . از اين بحث خارج شويم . بد نيست نگاهي به چگونگي آرايش حرف در بين نقطه ها توجه داشته باشيم . اين آرايش چنان منظم و زيبا صورت گرفته كه به خوبي تداعي كننده مرحله اي بودن رسيدن است . ضمن اينكه تداعي كننده پايين آمدن پر عشوه يك محبوب از يك قصر است . به علاوه همانطور كه قبلا گفتيم اين نوع آرايش به خوبي منظور شاعر را در ايهام به نتهاي موسيقايي مي رساند . به اين ترتيب مي توان گفت شاعر با آگاهي از اينكه در حال سرودن يك طرح است و نيز با اطلاع از اينكه در طرح مجال براي عرض اندام بسيار محدود است تصميم گرفته است به جاي كار كردن در طول در عرض عرضه اندام كند . شاعر نخست با شعر كردن تنها يك واژه انظار را به سوي خود جذب مي كند . سپس با كار كردن روي چارچوب نوشتاري اثر آنرا از اثري مسموع به اثري ديدني تبديل مي كند. پس از آن با نقاشي كردن اثر خود ايهامي سنگين را در آن مي ريزد كه كدهاي آن راحتي قابل دسترسي هستند اما براي رسيدن به عمق لذت آن از خواننده كار مي كشد . بنابراين رضا سيرجاني در يك جمله اثري ديداري را كه هم از لحاظ ايهام و هم از لحاظ شكل و نگارش و هم از لحاظ انديشه نشان از پلكاني بودن رسيدن يك معشوق را دارد ارائه داده است. وقتي اين اثر رضا سيرجاني مقام سوم مسابقه طرح بالي براي پرواز را به دست آورد بسياري از كساني كه به طور سطحي به آن نگريسته بودند به اولين چيزي كه فكر كردند خدشه دار كردن داوري بود . من فكر مي كنم اگر اين دوستان كمي بيشتر براي فهم اين كار ارزشمند تعمق مي كردند به اين نتيجه مي رسيدند : * خدشه دار كردن داوري * !!! چرا كه اثري با اين قابليت بالا مي بايست در مقام اول جاي مي گرفت نه مقام سوم ! براي رضا سيرجاني و رقص موجدار غزلهايش موفقيتي دنباله دار آرزومنديم . در ضمن از اينكه مي ، ر ، سد به او تبريك مي گوييم ! احسان پرسا ( قاصدك سوخته ) اينجا نظر بدين - ردپاي دوست □ نوشته شده در ساعت 12:26 AM توسط <رضا سیرجانی>
● شاهزاده...گدا...پری
بادبان ها کشیده شد امّا ،باد پیچیده توی روسریت روی دریا ستاره می ریزد، نور مهتاب و چادر زریت لنچ هم زیر پای مروارید ، باورش می شود صدف شده است بندریها و ناخداها هیچ، آسمان هم شده ست مشتریت در شبی پر ستاره انگاری آسمان با دو ماه می آید با دو چشمی میان روبنده..بین منجوقهای روسریت های! دستی که سمت روبنده میروی ،بیشتر بلرزانش! باید اینجا خودی نشان بدهی، پیش استاد رقص بندریت با همین سینه ریز و خلخالت، آمدی عرشه را قُرُق کردی اخم یا خنده؟!!!...مانده ام به خدا، مات و مبهوت جنگ زرگریت تا سپر روی صورتت داری، هیچ تیری حریف چشمت نیست بی سِپر هم که می کُشی بانو!باهمین ابروان خنجریت!! صورتت را بپوش!! می خواهی ماهِ بیچاره قبض روح شود؟!! مطمئنّم که بر نمی آید، ماه از عهده ی برابریت داستان مرا بخوان دریا!!«شاهزاده-گدا»...گدایی که... توی افسانه اش رقم خورده، قصّه ی «شاهزاده و پریت» بادبانها کشیده شد امّا، پشت سکّان کسی نمی بینم می رود روی چادرت این موج...می رود لابلای روسریت ببخشید که سر نمیزنم...یا علی اينجا نظر بدين - ردپاي دوست □ نوشته شده در ساعت 1:22 AM توسط <رضا سیرجانی>
● فقط به خاطر تو
و سال نوی همگی مبارک اينجا نظر بدين - ردپاي دوست □ نوشته شده در ساعت 12:41 AM توسط <رضا سیرجانی>
● سرنوشت
کاشان نه!...اهلِ قریه ای از آن حوالی ام یعنی که یک دهاتی ام و دست خالی ام در تار و پود خاطره هایم نشسته است گرد و غبار کودکی و خردسالی ام من مادری نداشتم اما شنیده ام فرزندِ دست های زنانِ اهالی ام کارم همینکه نقش تو را صبح تا غروب می بافم عاشقانه به دارِ خیالی ام جای غذا - به دست تو- « پا » خورده ام عزیز! پس طعمِ دردِ عشق، شده خوب حالی ام ! اینجا لگد بزن که من آدم نمی شوم... تا با صدای پا ، نَدَهی گوشمالی ام موها - نه ریشه ها- به تنم راست می شود چون می کند هوای تو حالی به حالی ام * اصلاً به من نیامده عاشق شوم… بخند امشب به سرنوشت من و خوش خیالی ام : روزی به روی « دار » به دنیا بیایی و ... عمری به گوش خویش بخوانی که ...قالی ام اينجا نظر بدين - ردپاي دوست □ نوشته شده در ساعت 10:43 AM توسط <رضا سیرجانی>
● امان از زیبایی!
اینو فقط کلاسیک کارا بخونن : تا حالا شده یه بیت بگین، بعد هر چی به در و دیوار بزنین ،نتونین یه شعر کامل از توش در بیاین؟ تا حالا شده قافیه طوری در مونده تون بکنه که بهترین بیتها تون رو نیمه کاره رها کنید؟ ببنیم اصلاً تا حالا شمردین چند تا تک بیت ناب دارین که به هیچ دردی نمی خورن؟ آهان!!... من یه راهی بهتون می گم که بتونین این تک بیتای مرده رو از زیر خاک بیرون بکشین و زنده کنید!!!! می گین چطوری؟!!..صبر کنید...میگم! اینو فقط سپید کارا بخونن : همه خوب می دونیم که حداقل توی عالم بلاگستان ، مسابقه «بالی برای پرواز» که به قول ابداع کنندگانش اولین مسابقه طرح نویسی فارسی در دنیا بود، تحول انکار ناپذیری رو ایجاد کرد و بی اختیار باعث شد که خیلی از استعدادهای ناشناخته بلاگرها کشف بشه. من به جرئت می تونم بگم الآن قالب طرح برای بلاگرها مثل نفس کشیدن شده. خوندن طرحها ، یعنی ایده های جدید. یعنی یه جور بازی با ذهن و بالا بردن ظرفیت شعری فکرامون ... خود من به عنوان یک کلاسیک کار، نه تنها روزانه طرحهای زیادی رو می خونم و زمزمه می کنم ، بلکه اگه ببینم مفهوم کوتاهی که توی ذهنم مونده ، اذیتم می کنه و اتفاقاً در وزن هم نمی گنجه حتماً با کلماتش یه خرده ای بازی می کنم و بهش جنبه های شاعرانه می بخشم . اونوقت یه جا یادداشت می کنم.بعد به حساب خودم میگم طرح گفتم!!!! هر کسی برای طرح ، یه تعریفی داره اما همه با این نظر موافقند که طرح یک شعر کوتاهِ کوتاه کوتاهه! حالا اینو همه بخونن : یه مسابقه جالب برای شعرهای کوتاهِ کوتاه . من هیچ چی نمی گم همه چیز اینجاست فرصت رو از دست ندین : اینهم وبلاگ نخستین جشنواره شعر کوتاهِ کوتاه دانشجویان کشور این غزل ده پونزده روزه که ورد زبونم شده! با خودم گفتم چرا فقط من بخونمش! خب شما هم بخونینش : وقتی خدا بهشتِ معطر درست کرد از برگ گل برای تو پیکر درست کرد می شد که مهربان و پر از عشق و با وفا اما تو را به شیوه ی دیگر درست کرد یعنی برای عشوه ی خونریزت ای عزیز! ابرو نساخت، تیغه ی خنجردرست کرد او قصد خیرداشت که زیبایت آفرید اما قشنگ بودن تو شر درست کرد بالا بلندِ من، تو کجایی و من کجا!!؟ مارا مگر نه اینکه برابر درست کرد؟! دانست تا ابد به تو هرگز نمی رسم روزِ ازل دو چشم مرا تَر درست کرد با چند استخوان قفس سینه ی مرا زندانِ بی دریچه و بی در درست کرد تا خویش را همیشه بکوبد به سینه ام قلب مرا شبیه کبوتر درست کرد این شعر هم که مملو از اشک و آه شد باید دوباره خط زد و از سر درست کرد مهدی مردانی بدرود ! اينجا نظر بدين - ردپاي دوست □ نوشته شده در ساعت 1:50 PM توسط <رضا سیرجانی>
● با تو در برف
سلام بالاخره امتحانها تمام شد..هم امتحانهای دانشگاه، هم امتحانهای زندگی اینروزها خوبم. آنقدر که به خودم حسادت می کنم. تقدیم به تمام خاطره های گرم و سپید « تو» : زمین، دو مرتبه همسطح ابرها شده بود نه!..... آسمان و زمین ، هر دو جا به جا شده بود سپیدِ مطلق و… یک قرصِ زعفرانی رنگ شبیه بالونی از سطح آن ، رها شده بود به ارتفاع خودش بین کوهها زل زد و خیره ماند... به خطّ افق ، که تا شده بود کنار دامنه تا قلّه....بعد از آن ، بَر ابر... مدار ِ دائمیِ ردّ پای ما شده بود کُتم به دوشِ تو بود و میان دستانم تمام وسعت آن شانه هات، جا شده بود صدای چک چکِ برفی که آب می شد، باز پر از حسادتِ گرمای دستها شده بود خودت سپیدی و... صفحه ، سپید و ...چشمانت خطوط اوّل نقاشی ِ خدا شده بود : دو چشم و ...صورت و..... آن چانه ای که می لرزید و لب ؛ - نه ! ...غنچه که قبل از بهار ، وا شده بود - عجیب عینکِ قندیل بسته ام ، بانو ! دوباره عاشق ِ « ها » کردنِ شما شده بود! میان آنهمه پژواکِ « دوست دارمها» به افتخارت عجب بهمنی به پا شده بود!!! دومین روز از بهمن ماه 1383 اينجا نظر بدين - ردپاي دوست □ نوشته شده در ساعت 7:27 AM توسط <رضا سیرجانی>
|
|
| template designed by www.IranTemp.com |
