● گريه نكن!


اين يك غزل نيست !

نامه ايست تقديم به اشكهاي خواهر ناديده من ( هدي )
كسي كه از من فرسنگها دور است و در «حيات خلوتش » به من نزديك :


نه ! ادّعاي اينهمه طاقت نمي كنم
اصلاً به اشكهاي تو عادت نمي كنم

مي بينمت - اگر چه كمي دور مانده ايم -
شايد به اين دليل ، شكايت نمي كنم

مي بينمت عزيز دلم ! خواهري كه من
با هيچ كس شبيه تو صحبت نمي كنم

راحت تر از هميشه ام و هيچ لحظه اي
احساس بي تو بودن و غربت نمي كنم

گفتي كه با نوازشم آرام مي شوي
من هم تو را عزيز ! ملامت نمي كنم

اين سينه جاي درد دل و رازهاي توست
آخر به خواهرم كه خيانت نمي كنم!

خواهر ! ببين براي خودم مرد مي شوم
با اينهمه به گريه قناعت نمي كنم

گاهي نشسته ام به خدا فحش مي دهم . . .
ديگر ولي - به جان تو - جرأت نمي كنم!

مثل گلوله اي شدم اينجا كه مي پرم
اما به هيچ چيز اصابت نمي كنم

.
.
.

اصلاً به من چه!؟ هر چه خدا كرد ، حقّم است
من توي كار او كه دخالت نمي كنم

تو از خودت بگو… نه بگو!!…بي خيال من!
طوري دلم گرفته كه صحبت نمي كنم

گريه نكن، مسافرم و طاقتم كم است
گريه نكن ، دوباره نصيحت نمي كنم

پشت سر مسافر خود گريه مي كني!!؟
دختر ! نكن، نكن كه حلالت نمي كنم



اينجا نظر بدين - ردپاي دوست



□ نوشته شده در ساعت 7:54 AM توسط <رضا سیرجانی>